Përkeqësimi i Arsimit: Zhvlerësimi i Mësimdhënësve

Sot, arsimi po përballet me një krizë të konsiderueshme – jo vetëm për shkak të reformave të pamjaftueshme, por kryesisht për shkak të mungesës së vlerësimit për mësimdhënësit.
Mësimdhënësit, të cilët më parë gëzonin respekt dhe mbanin një pozicion të shquar në shoqëri, tani shpesh përballen me neglizhencë, paragjykime dhe një mungesë të konsiderueshme të mbështetjes institucionale. Në vend që të shërbenin si themeli i zhvillimit, ata konsiderohen si elementi më i prekshëm në kornizën institucionale.
Mësimdhënësit kanë shërbyer vazhdimisht si një themel për nxitjen e një shoqërie të shëndetshme, të barabartë dhe me vizion. Megjithatë, në shumë vende, përfshirë edhe Maqedonia e Veriut, mësimdhënësit po përballen me një krizë të konsiderueshme që po rezulton në rënie të vazhdueshme. Emërimet jo të bazuara në meritë ndodhin kur personat caktohen në role udhëheqësie pa marrë në konsideratë kompetencat dhe kualifikimet e tyre profesionale, duke çuar potencialisht në disa probleme si, rënia e autoritetit etik dhe professional të mësimdhënësve, nxitje e pamjaftueshme për performancë efektive dhe kreativitet në arsim, rënia e atmosferës organizative dhe bashkëpunimit brenda institucionit. Në vend që të konsiderohen si individë të respektuar, ata shpesh përballen me dyshime, përbuzje ose edhe shpërfillje.
Kur nxënësit nuk arrijnë rezultate të kënaqshme, mësimdhënësi është shpesh i pari që fajësohet. Megjithatë, pyetja rrallë ngrihet: a mori ai mësues mbështetjen e nevojshme, a ka hasur në një klasë të karakterizuar nga mungesa e disiplinës dhe bashkëpunimi minimal nga prindërit!?
Kur mësimdhënësit nuk ndihen të vlerësuar, të mbështetur dhe të përfshirë në vendimmarrje, ata nuk janë në gjendje të ofrojë gjithçka që kanë. Ata punojnë nën presion të vazhdueshëm në një mjedis ku kontributet e tyre shpesh anashkalohen. Shumë edukatorë aktualisht përballen jo vetëm me sfida profesionale, por edhe me një rritje të sjelljes së papërgjegjshme dhe shpërfillëse nga ana e nxënësve.

Në të kaluarën, vetëm prania e mësuesit mjaftonte për të vendosur rendin dhe përqendrimin. Aktualisht, ndodh shpesh e kundërta: edukatorët duhet të përballen me sfida që lidhen me ruajtjen e heshtjes, respektit dhe vëmendjes brenda mjedisit të klasës. Nxënësit që nuk sjellin materiale shkollore, neglizhojnë detyrat e shtëpisë, minojnë autoritetin e mësuesit dhe herë pas here përballen me të me arrogancë. Ky problem pasqyron jo vetëm një mangësi në sjellje, por edhe një mangësi në përgjegjësinë personale, si dhe mbështetje të pamjaftueshme si nga mjedisi shtëpiak ashtu edhe nga kuadri sistemik.
Edukata shpesh fillon brenda familjes. Shumë prindër nuk arrijnë të ndjekin zhvillimin e fëmijëve të tyre. Në shumë raste neglizhojnë të ngjallin respekt dhe nuk i ofrojnë mbështetje mësimdhënësve! Shpesh, kur një mësues trajton sjelljen e një nxënësi, prindi tenton të marrë anën e fëmijës në vend që të mbështesë shqetësimet e mësuesit. Kjo paraqet një rrezik të konsiderueshëm. Kur nxënësi vëren se prindi i tij fajëson mësuesin në vend që ta fajësojë atë vetë, ai e percepton veten si të paprekshëm, përherë të saktë dhe humbet ndjenjën e përgjegjësisë ndaj vetes.
Arsimi i vërtetë nuk mund të ekzistojë pa përgjegjësi dhe respekt për autoritetin. Një student mund të mësojë përmendësh një ekuacion matematikor ose një datë historike, por ai mund të mos e kuptojë thelbin e qytetarisë, artin e bashkëjetesës me të tjerët ose menaxhimin e rregullave dhe kufijve – të cilat kanë të gjitha rëndësi të barabartë në lidhje me njohuritë arsimore.

Shkruan: Blerim Livoreka