NË KOSOVË,PA BASHKËPUNIM POZITË-OPOZITË VUAN SHTETI!

Ky është realiteti i hidhur i një demokracie të brishtë: kur përplasjet mes pozitës dhe opozitës kalojnë nga debatet politike në bllokada institucionale, atëherë nuk dëmtohen partitë, por vetë shteti dhe qytetarët.
Pa një minimum konsensusi për çështjet madhore, si formimi i institucioneve, funksionimi i Kuvendit, reformat, apo përfaqësimi ndërkombëtar, Kosova jo vetëm ngec, por rrezikon të humbasë besueshmërinë brenda dhe jashtë.

Kjo mungesë bashkëpunimi nuk është shenjë force politike, por shenjë papjekurie demokratike.

Në Kosovë, mungesa e bashkëpunimit mes pozitës dhe opozitës nuk është një konflikt politik i zakonshëm, është një krizë që e rëndon funksionimin e shtetit dhe e lë qytetarin pa përfaqësim efektiv. Demokracia kërkon debat, por edhe pjekuri, dhe mbi të gjitha: përgjegjësi shtetformuese.
Në fund të ditës, nuk ka rëndësi kush fiton një debat politik, nëse humb shteti dhe qytetari.

Kur 50 herë takohen për të zgjedhur kryetarin e Kuvendit dhe dështojnë, bëhet e qartë se problemi nuk është emri apo përkatësia e kandidatit, por kriza e kulturës politike, mungesa e përgjegjësisë shtetërore dhe interesat e ngushta partiake.

Në këtë rast, mund të thuhet:

Nëse qëllimi politik është ndërtimi i institucioneve dhe funksionimi normal i shtetit, atëherë emrat, postet dhe ambiciet individuale duhet të jenë dytësore. Nuk ka rëndësi kush do të jetë kryetar Kuvendi, aq më pak cili shqiptar, nëse shteti është i bllokuar dhe qytetarët janë të zhgënjyer.

Ky ngërç është simptomë e thellë e problemeve strukturore: mungesë konsensusi politik, rivalitet personal më shumë sesa programor, dhe një keqkuptim i rolit të pozitës dhe opozitës në demokraci. Shteti nuk mund të jetë peng i ambicieve të individëve apo grupeve që e shohin Kuvendin si trofe dhe jo si përgjegjësi.
Pra, kriza e Kosovës nuk është për një karrige, është për një mungesë serioze të kulturës së ndërtimit të shtetit.