Trump po mbështetet gjithashtu më shumë mbi Rusinë sesa Obama, për të mbajtur forcat e qeverisë siriane nga ndërhyrja në luftën e koalicionit të udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara kundër militantëve. Megjithatë, këto dallime janë çështje të shkallës, jo një ndryshim me shumicë nga strategjia e Obamës
The Washington Post
Presidenti Trump duket se ka gjetur një këshilltar të ri të sigurisë kombëtare.
Emri i tij është Barack Obama.
Ditët e fundit kanë shënuar dy suksese të politikës së jashtme për administratën Trump:
Të premten, një zyrtar i lartë i Departamentit të Shtetit, i cili ka shërbyer në administratën Obama dhe Trump, njoftoi se fitoret kundër Shtetit Islamik janë rritur ndjeshëm dhe se militantët kanë humbur 78 përqind të territorit të tyre në Irak dhe 58 përqind në Siri. Washington Post i dha këtij lajmi titullin (të cilin Shtëpia e Bardhë qarkulloi në një email): “Nën presidencën Trump, fitoret kundër ISIS janë përshpejtuar në mënyrë dramatike.”
Më pas, të shtunën, Kina dhe Rusia u bashkuan në një votim unanim të Këshillit të Sigurimit të OKB-së për të miratuar një rezolutë të sponsorizuar nga SHBA-të me sanksione të ashpra të reja mbi Korenë e Veriut, një përgjigje e fuqishme botërore ndaj testeve raketore të vendit.
Këto dy zhvillime, përveç sukseseve, kishin një tjetër gjë të përbashkët: Në të dyja rastet, administrata Trump përqafonte kryesisht politikat e administratës së Obamës – politikat që Trump më parë përqeshte si një “dështim total”. Administrata Trump, të paktën përkohësisht, braktisi retorikën luftarake të presidentit, bëri disa ndryshime në strategjitë e paraardhësit të tij dhe ndoqi një kurs të vazhdueshmërisë relative.
Mbi Korenë e Veriut, Trump ka kohë që po bën kërcënime dhe ultimatume, duke premtuar “gjëra të rënda” dhe duke ngritur mundësinë që Koreja e Jugut dhe Japonia të ndërtojnë arsenale bërthamore. Ai ishte ashpërsisht (ndoshta pak në mënyrë të turbullt) kritik ndaj trajtimit të administratës së Obamës të Koresë së Veriut, duke thënë se Obama dhe Hillary Clinton – të cilët po shtynin për sanksione më të ashpra – nuk po reagonin mjaftueshëm fort.
Po tani? Javën e kaluar Sekretari i Shtetit Rex Tillerson përdori fjalë qetësuese për Korenë e Veriut: “Ne nuk kërkojmë ndryshim të regjimit, nuk kërkojmë një kolaps të regjimit, nuk kërkojmë një ribashkim të përshpejtuar të gadishullit, nuk kërkojmë një justifikim për të dërguar veriun tonë ushtarak përtej paralelit 38,” tha ai. “Ne po përpiqemi t’u përcjellim koreanëve të veriut mesazhin që: Ne nuk jemi armiku juaj, ne nuk jemi kërcënimi juaj”.
Këto fjalë hapën rrugën që Kina dhe Rusia të mbështesin rezolutën e sanksioneve në Kombet e Bashkuara të shtunën, siç raportoi Karen DeYoung i Post. Përfaqësuesit e të dy vendeve përmendën deklaratën e Tillerson në zyrtarizimin e votave të tyre, me përfaqësuesin e Kinës duke thënë: “Shpresa jonë është që Shtetet e Bashkuara do t’i përkthejnë këto “katër jo-të” në një politikë të qendrueshme”.
Nën titullin “Politika e Koresë së Veriut e Trumpit i ngjan Obamës”, Politico njoftoi të hënën se zyrtarët e administratës dërguan privatisht sinjale se një sulm parandalues ndaj Koresë së Veriut nuk është “në tavolinë” (edhe pse këshilltari i sigurisë kombëtare HR McMaster thotë ndryshe në publik) se “administrata Trump po ndjek një strategji prej pesë pjesësh të ngjashme me strategjinë e ndërmarrë nga administrata e Obamës”.
Mbi Shtetin Islamik, gjithashtu, Brett McGurk, një zyrtar i lartë i Departamentit të Shtetit nën Obamën dhe Trump, njoftoi se hapat e ndërmarrë nga Trump – sidomos delegacioni i tij i autoritetit vendimmarrës nga Shtëpia e Bardhë tek komandantët në terren – kontribuan në rimarrjen e 8,000 miljeve katrorë të territorit të Shtetit Islamik.
Vendimi i Trump për të dhënë më shumë autoritet për komandantët në terren e bën ushtrinë më të shkathët. Shtëpia e Bardhë e Obamës u kritikua me justifikim për mikromenaxhimin e saj të ngadalshëm të strategjisë ushtarake. Sekretari i mbrojtjes i Obamës, Robert Gates, ndër të tjera, u ankua për ekipin e sigurisë kombëtare “të centralizuar dhe kontrollues” të Obamës.
Por ky ndryshim është një masazh – jo një ndryshim – i strategjisë të Obamës që Trump vazhdimisht e përqeshi si “të dobët” dhe një “katastrofë”. Deri në kohën kur Trump mori pushtetin, territori i kontrolluar nga Shteti Islamik kishte rënë ndjeshëm nga kulmi i saj në fillim të 2015.
Trump premtoi të zëvendësojë strategjinë e Obamës me një “plan sekret” të tij. Por, siç njoftoi DeYoung, strategjia e Shtetit Islamik të Trump “duket shumë i ngjashëm me atë të ndjekur nga administrata Obama”: mohimi i territorit ndaj militantëve, duke shmangur konfliktet me Iranin dhe duke qëndruar jashtë luftës civile të Sirisë.
Vendimi i Trump për të dhënë liri komandantëve të fushës për të marrë vendime të shpejta vjen me disa dobësi, gjë që shpjegon ngurrimin e Shtëpisë së Bardhë të Obamës për të deleguar këto kompetenca. Ndërsa fitoret ndaj Shtetit Islamik janë përshpejtuar, raportet tregojnë se viktimat civile janë gjithashtu në rritje të madhe. Trump po mbështetet gjithashtu më shumë mbi Rusinë sesa Obama, për të mbajtur forcat e qeverisë siriane nga ndërhyrja në luftën e koalicionit të udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara kundër militantëve. Megjithatë, këto dallime janë çështje të shkallës, jo një ndryshim me shumicë nga strategjia e Obamës.
Nuk është sikur Trump po përgatit një mandat të tretë për ekipin e sigurisë kombëtare të Obamës, e as që kjo do të ishte domosdoshmërisht e dëshirueshme. Por edhe nëse këto dy raste përfundojnë si të izoluara dhe të përkohshme, ato tregojnë se brenda administratës së Trump ka të paktën një instinkt për të ulur poshtë retorikën e egër dhe, gjithnjë në mënyrë të heshtur, për t’u përshtatur me realitetin.